در اکثر پرونده‌های بزهکاری و جنایی و حتی جرایم یقه‌سفیدها مشاهده می‌شود که مجرمین روابط جنسی بی‌قاعده را تجربه می‌کرده‌اند و در صورت تأهل روابط عاطفی مستحکمی بین زن و شوهر حاکم نبوده است.

تنها علل همزیستی احتمالی هم "نیاز مالی به هم" و" نداشتن سرپناه مستقل" و یا "بی‌سرپرست شدن فرزندان" و "فرار از حرف مردم" بوده است.

زندگی بدین شکل انسان را در یک سه راهی قرار می‌دهد که یا باید" بسوزد و بسازد" و یا "طلاق و رهایی" را با تمام هزینه هایش برگزیند و یا خدای ناکرده در ظاهر نمایش ساختن بدهد و در باطن "خیانت" پیشه کند.

بحث امروز ما آسیب شناسی طلاق یا سوختن و ساختن نیست بلکه می‌خواهیم به‌صورت گذرا به مقوله "خیانت" از باب خاستگاه آن بپردازیم.

برای این منظور باید ازدواج سالم را به دو برهه زمانی تقسیم کرد. مرحله اول در انتخاب همسر است که بسیار گفته شده و شنیده‌ام و احادیث و روایات زنان جلوه‌گر آلوده را به "گلی در میان گنداب "تشبیه کرده‌اند که طالب چیدن آن در کثافات غرق خواهد شد.

قرآن کریم نیز به صراحت مؤمنان را از ازدواج با زنان مشرک زناکار بعد از فتح مکه منع کرد (مگر آن‌که توبه واقعی آنان پذیرفته شود.) البته انتخاب همسر مناسب، خود یک باب مفصل است که مورد نظر این یادداشت نمی‌باشد.

اما سؤال اصلی این است که روابط زناشویی بعد از تشکیل خانواده چرا به سمت فساد میل می‌کند؟

این سؤال را باید از دو منظر متفاوت پاسخ داد. جمع بندی پاسخ این سؤال‌ها از یک خانم، برابر سوابق و تجربیات به احتمال قوی این‌گونه خواهد بود:
«همسرم به احساسات من توجه نداشت. او به بهانه مشکلات اقتصادی همواره سه کلمه را تکرار می‌کرد خسته ام، حوصله ندارم و اعصابم خرد است و من مجبور شدم به منظور خروج از تنهایی به دوستانی که شرایط بدتری از من را تجربه کرده بودند پناه ببرم.
بی‌تفاوتی شوهر و اتلاف وقت من در خانه دوستان، آرایشگاه‌ها و پای برنامه‌های ماهواره‌ای به تدریج قبح بسیاری از مسائل را برایم ریخت تا بالاخره جوانی که به‌واسطه یکی از دوستانم با من آشنا شده بود و خود را بر خلاف شوهرم ستایشگر و فدایی من نشان می‌داد در شرایط غیرعادی مرا تسلیم امیال خود کرد و بعد هم زیر تمام قول هایش زد.
ابتدا افسرده شده بودم ولی حالا قربانی دیروز، خود تبدیل به شکارچی دیگران شده است.»

البته می‌توان این داستان را بسته به موقعیت‌های مختلف مقداری هم تغییر داد. حال اگر این سؤال را از یک مرد متأهل که مرتکب خیانت به همسرش می‌شود بپرسید احتمالاً چنین پاسخی را خواهید شنید:
«همسرم به هیچ عنوان شرایط مرا درک نمی‌کرد. هرگاه بر اساس نیازهای جنسی سعی می‌کردم به او نزدیک شوم تازه عقده‌های او فوران می‌کرد و غر زدن و تحقیر و لجاجت‌ها شروع می‌شد و من که به اندازه کافی مشکلات بیرون را تحمل کرده بودم برای فرار از این‌ همه فشار روحی ابتدا به انزوا و قهر کردن روی می‌آوردم تا این‌که یک روز یکی از دوستانم که در ظاهر روابط خوبی با همسرش داشت و با زنان دیگر هم سر و سری داشت به من گفت که اینقدر حرص و جوش نخور، اگر نمی‌خواهی زندگی‌ات از هم بپاشد او را تحمل کن و هرچه می‌گوید بگو چشم یا بر عکس بایکوتش کن و چیزی که زیاده زن! فقط باید حواست جمع باشد! »

البته این داستان را هم می‌توانید بر اساس مشاهدات خود مقداری تغییر دهید. اما به راستی برای حل این مسئله چه می‌توان کرد؟

روانشناسان معتقدند که خیانت از چهار مرحله عبور می‌کند:
1- ذهنی
2- قلبی
3- کلامی
4- عملی
حال باید ببینیم خیانت طرف یا طرفین در کدام مرحله است تا از پیشرفت آن جلوگیری و نسبت به درمان آن که توبه و استعانت از عقل و توکل به خداست اقدام نماییم.

قرآن کریم مردان را تکیه گاه زنان نامیده است و زنان را به مثابه لباس مردان دانسته است. در آیه 5 سوره مؤمنون می‌فرماید« مؤمنان موحد آنانی‌اند که دامان خویش را از بی‌عفتی و اعمال حرام پاکیزه نگه می‌دارند.»

به این کلید واژه‌ها توجه کنید: آیا زنانی که مرتکب خیانت شده‌اند واقعاً شوهرانشان «قوامون علی النساء» بوده‌اند و وظیفه استواری و تکیه گاهی را در خانواده خود ایفا کرده‌اند؟

امروز متأسفانه با طرح مباحث به اصطلاح مدرن، غیرت سنتی در بخشی از طبقات اجتماعی به مدد سریال‌های چندش آور ماهواره‌ای در حال رخت بربستن است و به بهانه حریم شخصی تعدادی جرأت کوچکترین سؤال از اهل و عیال و اظهار نظر را از دست داده‌اند و نقش همسری و پدری به انجام امور رفاهی خانواده محدود شده است.

آیا مردانی که دچار خیانت شده‌اند همسرانشان نقش لباس آنها مثلاً برای پوشش نیازهای شرعی‌شان را به نحو شایسته انجام داده‌اند یا همسر گرسنه خود را در میان فست فود‌های(!) اجتماع رها کرده‌اند.

آیه‌ای که بدان اشاره شد مؤمنان را افرادی دانسته که فروج خود را از گناه باز می‌دارند و این یعنی این‌که لازمه خیانت ابتدا کم رنگ شدن ایمان به آخرت و نظارت الهی است هرچند برای مدتی باشد! و باید به خاطر سپرد که راه بازگشت از هر خطایی از در توبه بی‌بازگشت می‌گذرد.

 

شاید شما هم در زندگی شرایطی را تجربه کرده اید که خود کم بینی و احترام به نفس پایین، مشکلات ناخواسته ای را برایتان بوجود آورده است. عزت نفس و داشتن احساس خوب نسبت به خود، از جمله مواردی اند که بسیاری افراد در زندگی خود در آرزوی رسیدن به آن هستند.

اگر احساس می کنید دارای عزت نفس پایین هستید و این موضوع روی تمام جوانب زندگی شما تاثیر منفی گذاشته است؛ اگر فکر می کنید ارتباطات، کار و یا حتی سلامتی شما تحت الشعاع این عزت نفس پایین قرار گرفته است؛ حتی اگر این احساس خود کم بینی از دوران کودکی در شما شکل گرفته و همواره همراه شما بوده است؛ با بکارگیری چهار قدم موثری که در ادامه ایمیل آورده می شود می توانید عزت نفس را در خود تقویت نموده و به تدریج احساس بهتری نسبت به خود پیدا کنید.

قدم اول : موقعیت ها و شرایط مشکل ساز را شناسایی کنید
در مورد موقعیت هایی که به نظر می رسد احترام به نفس شما را پایین می آورند، فکر کنید. این موقعیت ها معمولا عبارتند از :
1. یک ارائه در محل کار
2. یک بحران در منزل یا محل کار
3. یک چالش با کسی که ارتباط نزدیک با شما دارد مانند همسر و یا همکار
4. یک تغییر در جریان زندگی مانند از دست دادن شغل و یا فرار فرزند از خانه

قدم دوم : از افکار و اعتقادات خود در رابطه با این موقعیت ها آگاه شوید
هنگامی که شرایط و موقعیت های مشکل ساز را شناسایی نمودید، به تفکر خود در رابطه با آنها دقت کنید. ببینید در این شرایط به خود چه می گویید؟ تفسیر شما از این موقعیت ها چیست؟ تفکر شما در این شرایط ممکن است مثبت، منفی و یا خنثی باشد. ممکن است شما در این شرایط منطقی عمل کنید و یا بر پایه یکسری واقعیت ها و دلایل و اعتقادات اشتباه فکر نمایید؛ و یا بالعکس.

قدم سوم : افکار منفی و نادرست خود را به چالش بکشید
برداشت اولیه شما از یک موقعیت ممکن است تنها راه نگاه به آن شرایط خاص نباشد، بنابراین باید در صحت افکارتان تامل بیشتری نمایید. از خود بپرسید: آیا نگاهم با منطق و واقعیت سازگار هست؟
البته گاهی اوقات تشخیص بی دقتی ها در تفکر مشکل است. بیشتر افراد یک تفکر دیرینه و ثابت درباره خود و زندگی شان دارند. این اعتقادات دیرینه از نظر آنها می تواند نرمال و کاملا منطبق بر واقعیت تلقی گردد؛ در حالی که بیشتر آنها ممکن است تنها یک ایده یا احساس باشند. در این میان بعضی الگوهای فکری نیز در ذهن افراد ممکن است باعث تضعیف عزت نفس گردد که باید به آنها دقت کرد. این الگوها عبارتند از :

1. تفکر همه یا هیچ
در این حالت شما همه چیز را خوبِ مطلق یا بدِ مطلق می بینید. مثلا به خود می گویید: "اگر من در این کار موفق نشوم، کاملاً شکست خورده ام!" عادت به چنین تفکری صحیح نیست. بهتر است همه جوانب یک پیروزی و یا شکست را در نظر داشت.

2. نیمه خالی لیوان
با این الگوی فکری شما تنها جنبه های منفی یک موقعیت را می بینید و تنها بر روی آنها متمرکز می شوید که این باعث می شود نگاه شما به یک شخص یا موقعیت کاملا از مسیر درست منحرف شود. به عنوان مثال به خود می گویید: "چون من در ارائه آن گزارش اشتباه کردم، حالا همه فکر می کنند که من برای این کار مناسب نیستم." بدبینی بدترین آفت عزت نفس است.

3. تبدیل دستاوردهای مثبت به منفی
در این حالت شما با کوچک شمردن تجربه های مثبت و دستاوردهای مفید خود، آنها را انکار می کنید. به عنوان مثال به خود می گویید: "فقط به این خاطر که امتحان آسانی بود، توانستم موفق باشم!" در اینگونه مواقع شما احترام به نفس را در خود می کُشید.

4. نتیجه گیری منفی بدون داشتن دلایل کافی
شما ممکن است گاهی اوقات بدون داشتن مدارک و شواهد کافی در یک شرایط خاص یک نتیجه گیری منفی کنید. مثلا به خود می گویید: "دوست من هنوز جواب ایمیلم را نداده؛ پس حتما هنوز هم از من ناراحت است!" در صورتی که ممکن است دوست شما در چند روز گذشته موفق به مرور ایمیل هایش نشده باشد. شاید بهتر است به جای توسل به افکار منفی، کمی صبورتر باشید.

5. اشتباه گرفتن احساسات با واقعیت ها
در این حالت شما احساسات یا عقاید خود را با واقعیت ها اشتباه می گیرید. مثلا به خود می گویید: "من احساس می کنم شکست خورده ام پس حتما همینطور است!"

6. دست کم گرفتن خود
با این الگوی فکری خود را کمتر از آنچه که هستید دیده و ارزش های خود را دست کم می گیرید. این ممکن است مثلا ناشی از چندین بار اشتباه کردن در یک موقعیت خاص باشد. به عنوان مثال به خود می گویید: "لیاقت من بیش از این نیست!" بهتر است اندکی تجدید نظر کنید.

قدم چهارم : افکار و عقاید خود را تعدیل کنید
هم اکنون زمان آن است که افکار منفی و نادرست را با افکار سازنده و دقیق جایگزین کنید. برای این کار می توانید از استراتژی های زیر کمک بگیرید:

1. از عبارات امید بخش استفاده کنید
نسبت به خود با مهربانی رفتار کنید و همواره خود را تشویق نمایید. یادتان باشد که اگر بخواهید به بدبینی خود نسبت به یک موقعیت خاص میدان دهید، ممکن است به واقعیت بپیوندد. به عنوان مثال اگر دائم به این فکر کنید که ارائه شما بخوبی برگزار نخواهد شد، ممکن است واقعا همین اتفاق بیفتد. سعی کنید جملات امیدبخش به خود بگویید. مثلا به خود بگویید: "با اینکه موقعیت سختی است، اما من از پس آن بر می آیم."

2. خود را ببخشید
همواره به یاد داشته باشید که همه انسان ها ممکن است در زندگی خود اشتباه کنند. این اشتباهات هیچگاه همیشگی و مختص فرد خاصی نیست. اگر دچار اشتباه شدید به خود بگوئید: "درست است که من اشتباه کردم اما این اشتباه دلیل بر بد بودن من نیست."

3. از عبارات باید و نباید اجتناب کنید
اگر ذهن شما پر از جملات باید و نباید باشد، ممکن است منجر به این شود که انتظارات و توقعات غیرمنطقی از خود و دیگران داشته باشید. آزاد کردن ذهن از این عبارات باعث می شود انتظارات منطقی تر و نزدیک تر به واقعیت، از خود و دیگران داشته باشیم.

4. بر روی جنبه های مثبت زندگی خود متمرکز شوید
توانایی های خود را در برخورد با موقعیت های چالش برانگیز در زندگی به یاد آورید و همواره به موفقیت ها و قسمت های خوب زندگی خود فکر کنید.

5. با افکار پریشان کننده جور دیگر برخورد کنید
بجای اینکه با افکار منفی، منفی برخورد کنید، از آنها کمک بگیرید تا به الگوهای جدید و سالم تری در زندگی خود دست یابید. از خود بپرسید: "برای بهتر کردن شرایط چگونه باید عمل کرد؟"

6. خود را تشویق کنید
بخاطر هر نکته مثبتی که در یک موقعیت خاص می بینید، خود را تشویق کنید. به عنوان مثال به خود بگویید: "گرچه بنظر می رسد ارائه من عالی نبوده اما حضار با طرح پرسش، تا پایان جلسه مطالب را دنبال کردند. این نشون میده که موفق عمل کرده ام و به هدفم رسیده ام."

این قدم ها ممکن است در نگاه اول دشوار بنظر برسند. اما با تمرین بتدریج آسان تر خواهند شد. هنگامی که شما شروع به شناسایی افکار و عقاید تخریب کننده احترام به نفس در خود کنید، قادر خواهید بود عملا آنها را تشخیص داده و در جهت مبارزه با آنها گام بردارید. بدین ترتیب موفق به دریافتن ارزشهای خود به عنوان یک انسان می شوید. هنگامی که عزت نفس در شما تقویت شود، اعتماد به نفس شما نیز افزایش یافته و به تدریج احساس بهتری نسبت به خود و زندگی خود پیدا خواهید کرد.

 

اگر برای پوشک عوض کردن آماده نیستید یا نمی خواهید خود کوچکتان را در چهره فرزندتان ببینید، بدین ترتیب می توانید از سوالات افراد فضول درباره اینکه آیا نمی خواهید بچه دار شوید فرار کنید.

والدینتان می پرسند: «پس کی می خواهید به ما نوه بدهید؟»
شما جواب می دهید: «وقتی آماده بودیم، خبرتان می کنیم.»

تاکتیک: این جواب سوال آنها را دفع می کند و بدون آنکه قلبشان را بشکند، کمی برایتان زمان می خرد. با اظهار به اینکه هنوز آماده نیستید، اعلام می کنید که شما تبدیل به افراد بزرگسال و مسئولی شده اید که به مسائل مربوط به بچه دار شدن فکر کرده اید. مثلاً اینکه آیا استطاعت مالی بچه دار شدن را دارید یا خیر.

دوستانتان می پرسند: «کی می خواهید بچه دار شوید؟»
شما جواب می دهید: «ما تازه ازدواج کرده ایم. هنوز فقط برای خودمان دو نفر وقت می گذاریم.»

تاکتیک: با این جواب شما به آنها می فهمانید که اگر به عنوان یک زوج، قبل از تصمیم به بچه دار شدن، نیازهای خاص خود را ندانید، آنگاه نمی توانید از پس استرس های جدید پدر یا مادر شدن برآئید.

خواهر و برادرهایتان می پرسند: «کی برای بچه های ما همبازی می آورید؟»
شما جواب می دهید: «ما ترجیح می دهیم خودمان عمه (خاله) و عموی (دایی) خوبی برای آنها باشیم.»

تاکتیک: این جواب روشی مؤدبانه است که به خواهر و برادرهایتان می فهماند دهانشان را ببندند. تا وقتیکه آمادگی نداشته باشید نمی خواهید سوار قطار بچه ها بشوید. بچه دار شدن فقط بخاطر اینکه همه بچه دارند، کاری غیرمسئولانه و ناعادلانه نسبت به بچه و رابطه شما است.

زوج های دیگر بچه دار می پرسند: «منتظر چی هستید؟»
شما جواب می دهید: «می دانید، ما از زندگی مان همینطور که هست راضی هستیم.»

تاکتیک: شما صراحتاً می گویید که چقدر از وضعیت کنونی خود راضی هستید. ما منتظر چیزی نیستیم. پس بنشینید سرجایتان! اگر شما دوتا می خواهید بدون نگرانی برای پرستار بچه، رکود جامائیکا را بشکنید، این انتخاب شماست. دیگران برای خودشان کار و زندگی دارند (احتمالاً به شما حسودی می کنند!)

همکاران جدید می پرسند: «شماها بچه ندارید؟»
شما جواب می دهید: «نه نداریم. شما چی؟»

تاکتیک: برگرداندن سوال به خودشان راحت ترین راه برای بلند شدن از صندلی داغ است. بچه دار شدن یک تصمیم خصوصی و شخصی است و شما توضیحی به کسی بدهکار نیستید.

جواب های پیشنهادی دیگر:

- هر وقت استطاعت مالی درمان باروری را پیدا کردم.
- به زودی یک بچه می آورم و اسمش را می گذارم: "آشپزخانه جدید من"!
- هر وقت تو قبول کردی بچه را برای من حمل کنی!
- بچه دار بشوم و هیکل خوبم به هم بخورد؟ به هیچ وجه!
- ما نیاز به پول و خانه بزرگتری داریم.
- وقتی تو قبول کردی هزینه مدرسه بچه را بپردازی!
- وقتی تو باردار شدی، من هم می شوم.

محققان می گویند که بودن با دوستان تنها روشی برای پر کردن اوقات فراغت و خوشگذرانی نیست، بلکه دوستان می توانند سلامت جسمی ما را نیز تقویت کنند. اما چرا و چگونه؟

وزن متناسب

اگرچه بودن با دوستان فرصتی برای پرخوری است (فست فود، نوشابه، شیرینی و غیره در کنار دوستان بیشتر می چسبد، نه؟)، اما محققان می گویند داشتن دوستان لاغر به ما کمک می کند تا وزنی متناسب و بدنی سالم تر داشته باشیم. هرچه رابطه شما با دوستی صمیمی تر و نزدیک تر باشد، احتمال اینکه از نظر سایز و وزن به او شبیه باشید بیشتر است. محققان معتقدند که هرانسان منعکس کننده رفتار گروهی است که در آن عضویت دارد و به همین دلیل بین وزن ما با دوستانمان ارتباط مشخصی هست.

عمر طولانی تر

به گزارش برترین ها محققان استرالیایی در طی تحقیقی 10 ساله به این نتیجه رسیدند که افراد مسنی که دوستان زیادی دارند نسبت به افراد مسنی که دوستان کمتری دارند بیشتر عمر می کنند. همچنین محققان دانشگاه هاروارد می گویند روابط اجتماعی قوی به سلامت مغز افراد مسن کمک می کند و طول عمر را افزایش می دهد. می بینید که فواید داشتن دوستان خوب چیزی فراتر از رفتن به مهمانی و خنده و وقت گذرانی است.

ورزش

بسیاری از افراد وقت یا حوصله ورزش کردن را ندارند.  اگر شما هم یکی از این افراد هستید، می توانید یک یا چند نفر از دوستان خوب خود را هنگام ورزش با خود همراه کنید. مطمئنا گروهی ورزش کردن از تنها ورزش کردن بهتر است، مثلا اگر با یکی از دوستان به پیاده روی برویم هم فرصتی برای گفت و گو و خنده خواهیم داشت، و هم گذر زمان را احساس نخواهیم کرد.

قلب سالم

آیا می دانستید که پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که افرادی که روابط اجتماعی قدرتمندی دارند کمتر در معرض بیماری های قلبی قرار می گیرند؟ گفته می شود که داشتن دوستان خوب به کاهش فشار خون کمک کرده و در نتیجه احتمال ابتلا به ناراحتی های قلبی را کاهش می دهند. جالب اینکه محققان می گویند نداشتن دوستان خوب و روابط اجتماعی قوی خطر ابتلا به بیماری های قلبی را 2 برابر می کند.

خنده

آخرین باری را که بلند بلند با دوستانتان خندیدید و احساس می کردید در مرز انفجار هستید به یاد می آورید؟ شاید در آن لحظات سعی می کردید خنده تان را کنترل کنید، ولی خوب است بدانید که خنده بلند و از ته دل تاثیری شگفت انگیز بر سلامت ما دارد. بسیاری از کارشناسان خنده را با ورزش مقایسه می کنند چون وقتی می خندیم ماهیچه هایمان درگیر می شوند، نبضمان تند می شود و تندتر نفس می کشیم. بدین ترتیب اکسیژن بیشتری به بافت های بدن وارد می شود.

استرس کمتر

همه ما می دانیم که وقتی تحت فشار، استرس یا غم هستیم بودن در کنار دیگران و سر گذاشتن روی شانه کسی یک نعمت است (به خصوص برای خانم ها). وقتی زنی استرس داشته باشد هورمون اکسی توسین در بدنش ترشح می شود. این هورمون تمایلی شدید به صحبت کردن با دوستان و بیان احساسات در وجود فرد ایجاد می کند. جالب اینکه وقتی زنی دهان باز می کند و با دیگران درددل می کند، اکسی توسین بیشتری در بدنش ترشح می شود، این اکسی توسین موجب آرامش و کاهش استرس می گردد.